یک مطالعه جدید نشان می دهد که افراد مبتلا به آسم یا اگزما در معرض افزایش خطر ابتلا به آرتروز هستند.
مطالعه منتشر شده در Annals of Rheumatic Disease در روز دوشنبه، احتمال وجود یک مسیر آلرژیک در ایجاد استئوآرتریت را که میتواند با داروهای موجود مورد هدف قرار گیرد، نشان داد.
استئوآرتریت چیست؟
استئوآرتریت شایع ترین شکل آرتریت است که زمانی اتفاق می افتد که غضروف محافظ انتهای استخوان ها به مرور زمان از بین می رود. حدود 50 میلیون نفر در ایالات متحده از آرتروز رنج می برند. علائم شایع این اختلال شامل درد، سفتی، حساسیت به لمس تورم و از دست دادن انعطافپذیری است.
اگرچه آسیب وارده به غضروف قابل جبران نیست، اما پزشکان به بیماران توصیه میکنند که فعال بمانند، وزن مناسبی داشته باشند و از درمانهایی برای کاهش سرعت پیشرفت بیماری استفاده کنند.
یافته های تحقیق
اعتقاد بر این بود که آرتروز از ساییدگی و پارگی غضروف ایجاد می شود تا اینکه مطالعه ای که در سال 2019 منتشر شد نشان داد که می تواند ناشی از التهاب آلرژیک باشد.
متیو بیکر، MD و استادیار ایمونولوژی و روماتولوژی، و سایر محققان تصمیم گرفتند با ردیابی عطف به گذشته مبتلایان به بیماری آتوپیک از دادههای ادعای بیمه، با تمرکز بر آسم و اگزما، این پیوند را بیشتر بررسی کنند.
برای این مطالعه، آنها افرادی را انتخاب کردند که به مدت دو سال استئوآرتریت نداشتند و بعداً به آسم یا اگزما تشخیص داده شد تا گروه کنترل را تشکیل دهند. آنها همچنین بیمارانی را که دو سال بدون استئوآرتریت و هر گونه تشخیص آسم یا اگزما بعداً داشتند، دنبال کردند.
سپس بیماران با افرادی در گروه کنترل که دارای مشخصات دموگرافیک، دفعات ویزیت سرپایی و سایر عوامل مشابه بودند، مطابقت داده شدند تا ببینند چه کسانی دچار استئوآرتریت شدهاند.
بر اساس نتایج تحقیقات، بیماران مبتلا به آسم یا اگزما در حدود 10 سال در معرض 58 درصد افزایش خطر ابتلا به آرتروز هستند. اگر هر دو بیماری را داشته باشند، خطر ابتلا به آرتروز به 115 درصد افزایش می یابد.
بیکر، نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: «یافتههای ما پایه و اساس مطالعات مداخلهای آینده را فراهم میکند که میتواند اولین درمان را برای کاهش پیشرفت استئوآرتریت شناسایی کند.
این مطالعه همچنین نشان داد که بیماران مبتلا به آسم در مقایسه با بیمارانی که از سایر بیماریهای مزمن انسدادی ریه رنج میبرند، 83 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به استئوآرتریت هستند. این یافته نشان می دهد که یک بیماری ریوی بدون پاسخ آلرژیک، عامل حیاتی مسیر آلرژیک برای ایجاد استئوآرتریت را فعال نمی کند.
بیکر گفت: داروهای موجود که سیتوکین ها و ماست سل های آلرژیک را برای حملات آسم و سندرم فعال سازی ماست سل ها مهار می کنند، احتمالاً می توانند برای درمان استئوآرتریت استفاده شوند.
بیکر افزود: «ما اکنون مبنایی قوی برای مطالعه این موضوع به عنوان یک مداخله داریم تا ببینیم آیا هدف قرار دادن مسیرهایی مانند مهار ماست سل ها یا سیتوکین های آلرژیک می تواند واقعاً توسعه و یا پیشرفت استئوآرتریت را کاهش دهد یا خیر.
Discussion about this post